MARCEL VERBRUGGE

'Reiziger door grensgebieden'

​

​

Het kunstenaarschap van Marcel Verbrugge lijkt hem voortdurend te leiden naar grensverleggende ervaringen. De grens, waar het zichzelf definiërende ik ophoudt en waar de ander of het andere begint. Op dat punt aangekomen blijken de afbakeningen, die de taal in haar definiëringen zo exact weet te duiden, in de beeldende taal van de tekeningen, het schilderij en het fotowerk verontrustend vage overgangsgebieden te zijn. Daar staan tegenstellingen schouder aan schouder. Elkaar daarbij niet neutraliserend, maar trotserend. De dood en de vitale kracht van de seksualiteit, de schoonheid en het verval, het niets verhullende licht en hetgeen voor het licht verborgen blijft. Reizend door deze grensgebieden vormt een combinatie van toeval en intuïtieve zekerheid  de leidraad voor de kunstenaar. Daarbij een pad kiezend, zoals de gids Stalker in de gelijknamige film van Tarkowski. Deze bepaalt zijn route, het enige door hem te bewandelen pad in een voortdurend veranderende werkelijkheid, door het lukraak werpen van steentjes. Om die toevallige worp in het vervolg als een onwrikbare zekerheid te koesteren als opstapje voor een volgende zet.

Op een vergelijkbare wijze transformeert in de werken van Verbrugge het arbitraire toeval tot de overtuigende zekerheid, dat iedere vlek en iedere lijn op het voordien zo maagdelijk witte papier hun plek gevonden hebben. Maar de uiterlijke samenhang, uitgedrukt in compositie, kleurgebruik en lijnvoering, levert geen gezapige innerlijke zekerheden op. Soms kan een dergelijke ontmoeting in grenssituaties de medereizende toeschouwer danig van zijn innerlijke rust beroven. In beelden gevat levert ze fricties op en ongerijmdheden. Daar waar de droom zich mengt met het wakende leven. Waar het zijnde buiten haar oevers treedt en terloops de kille beenderen van de dood streelt. Het zijn de geworpen stenen, markeringspunten die Marcel Verbrugge tijdens de zoektocht naar het verband tussen vorm en betekenis, passeert en met elkaar verbindt. Daarbij geleid door het intuïtieve begrip, dat achter de schijnbare chaos van het menselijk bestaan onzichtbare verbanden schuilen, die in het beeld manifest kunnen worden gemaakt.

​

Het is geen wonder, dat de queeste van Verbrugge hem voert naar toepassing van een veelheid van disciplines en technieken. De eenheid van zijn streven is immers gelegen in de thematiek en wordt niet of slechts in geringe mate bepaald door een gekozen techniek. Marcel Verbrugge, geboren in het Rotterdam van 1947, wist al op jeugdige leeftijd, dat zijn ware passie bij de beeldende kunst lag. Hij heeft tientallen jaren lesgegeven als docent beeldende vorming en aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem zijn opleiding tot vrij beeldend kunstenaar voltooid. In het heden en met een nieuw verworven vrijheid om zich geheel en al te richten op het exploreren van de innerlijke werkelijkheid, lijkt het vuur van zijn ambitie en productiviteit des te hoger op te laaien.

​

door: Antonie den Ridder